Eind vorige maand zei het Amerikaanse Bureau of Land Management goedkeuring verleend voor een enorme nieuwe lithiummijn in de woestijn van Nevada, het begin van wat een snelle toename van de binnenlandse mijnbouw voor zogenaamde ‘kritieke mineralen’ in de komende jaren zou kunnen voorspellen. Wanneer de fabriek in bedrijf komt, wordt verwacht dat deze voldoende lithium zal produceren om jaarlijks de batterijen van 370.000 elektrische voertuigen van stroom te voorzien. Hoewel er een naderende regering van Donald Trump lijkt klaar om veel initiatieven op het gebied van elektrische voertuigen en klimaatverandering terug te draaiende behoefte aan bijzonder begeerde metalen – waaronder koper, kobalt en nikkel – gaat de politiek te boven. Kritieke metalen vormen de kern van de iPhone, Tesla’s en talloze andere hightechproducten. De mondiale vraag naar deze metalen is zal naar verwachting snel met 400 tot 600 procent toenemen in de komende decennia.
Maar er is een probleem met het brouwen. Al deze snelle nieuwe vraag naar metalen en de producten die zij aandrijven, overtreft wellicht het beschikbare aanbod. Dat betekent dat binnenlandse mijnbouwactiviteiten, die een lange geschiedenis hebben van het aanrichten van verwoestende milieuschade en het verdrijven van gemeenschappen, op het punt staan steeds gebruikelijker te worden. Overheden en bedrijven die zich haasten om zo snel mogelijk zoveel mogelijk van deze hulpbronnen uit de aarde te halen, riskeren de planeet verder te vervuilen. Ironisch genoeg zijn deze metalen ook cruciaal voor de bouw van de windturbines en zonnepanelen die worden gebouwd om een toekomstige klimaatramp te voorkomen.
Dit zijn enkele van de dilemma’s waarmee journalist Vince Beiser worstelt in zijn nieuwe boek: Power Metal: de race om de hulpbronnen die de toekomst zullen vormen. Beiser geeft een grimmig verslag van de verbijsterende hoeveelheden gewonnen grondstoffen die nodig zullen zijn om wat hij het komende ‘Elektro-Digitale Tijdperk’ noemt, te voeden. Om dat te illustreren reist Beiser naar verschillende productiebronnen, waaronder een lithiummijn in de Chileense Atacama-woestijn. De ervaringen van mijnwerkers en omwonenden daar overlappen soms op betekenisvolle wijze met de geplande mijn in Nevada. Het boek beweert met name niet dat een aanpak waarbij hernieuwbare energie centraal staat, niet de moeite waard is om na te streven. In plaats daarvan gebruikt Beiser schokkende voorspellingen en ervaringen uit de eerste hand in actieve mijnbouwgebieden om als wake-up call te dienen voor wat we in de toekomst kunnen verwachten.
“Alles heeft een prijs”, schrijft Beiser. “Er zijn geen oplossingen, geen technologieën, geen sociale of economische ontwikkelingen die alleen maar voordelen opleveren. Elke ontwikkeling, hoe positief ook, heeft ook een keerzijde.”
‘Mineralen vallen niet uit de lucht. Ze worden van de aarde gerukt.’
Een wereldeconomie die steeds geavanceerder wordt, zal veel meer kritische metalen nodig hebben dan er momenteel worden geproduceerd. Om het in perspectief te plaatsen merkt Beiser op dat een enkele smartphone tot tweederde van alle elementen op het periodiek systeem kan bevatten. Op een gegeven moment moesten deze elementen worden geëxtraheerd, of zoals vaak het geval is, uit de aarde worden geblazen.
Beiser schat dat er maar liefst vijfenzeventig pond kopererts uit de grond moet worden gehaald om één iPhone van vier en een halve ounce te bouwen. Ter vergelijking: één elektrische Tesla Model S-auto heeft evenveel lithium nodig als ongeveer tienduizend iPhones. De regering-Biden en andere regeringen over de hele wereld hebben doelen gesteld om in 2030 de helft van alle nieuwe verkochte auto’s elektrisch te hebben. Autofabrikanten zijn nu al bezig met het opladen, wat betekent dat nog eens miljoenen van deze hulpbronnenintensieve elektrische auto’s op de weg zullen verschijnen, niet over tientallen jaren, maar over meerdere jaren.
Er zullen meer van deze metalen nodig zijn voor de productie van de vele windturbines en zonnepanelen die een wereldeconomie zullen gaan domineren die steeds meer wordt aangedreven door hernieuwbare energiebronnen. Zelfs als een regering-Trump de koers verandert ten aanzien van klimaatinitiatieven in de VS, is de mondiale trend richting hernieuwbare energiebronnen en weg van fossiele brandstoffen al in gang gezet. Na tientallen jaren van valse starts en tegenslagen, hernieuwbare energiebronnen Momenteel zijn ze goed voor bijna een kwart van de elektriciteit in de VS Dat meldt het Internationale Energieagentschap (IEA). Alleen zonne- en windenergie zijn dat wel zal naar verwachting in 2027 verdubbelen. Het IEA schat dat hernieuwbare energiebronnen tegen datzelfde jaar de grootste elektriciteitsbron ter wereld zullen zijn.
[ Related: What’s the most sustainable way to mine the largest known lithium deposit in the world? ]
Dat hangt allemaal af van het feit dat er meer metalen uit de grond worden gehaald. Het IEA schat dat de wereld dat zal doen tien keer zoveel lithium nodig tegen 2050 om aan de vraag naar hernieuwbare energie te voldoen. Rond diezelfde tijd zou de jaarlijkse vraag naar koper groter kunnen zijn dan de totale hoeveelheid die tussen 1900 en 2021 wereldwijd wordt gebruikt. De mondiale vraag naar mineralen is in grote lijnen zal naar verwachting met 400 tot 600 procent toenemen in de komende decennia. Of we collectief aan die vraag kunnen voldoen, is niet helemaal zeker.
“We hebben misschien niet genoeg metalen om windturbines, zonnepanelen en elektrische auto’s zo snel te bouwen als we nodig hebben om te voorkomen dat de wereld opwarmt tot het punt waarop de klimaatverandering echt catastrofaal zou kunnen worden”, schrijft Beiser.
De milieutol van lithium
Hoewel een minderheid van de nieuwe startups experimenteert met innovatieve nieuwe chemische processen om lithium rechtstreeks uit gesteente te winnen, maakt de overgrote meerderheid van de mijnbouw voor deze hulpbron nu gebruik van meer traditionele methoden. technieken voor pekelmijnbouwwaarvoor enorme hoeveelheden water nodig zijn en die hun tol kunnen eisen van de lokale ecologieën. In Argentinië zijn er al lithiummijnbouwactiviteiten geweest naar verluidt vervuilde stromen die worden gebruikt om gewassen te irrigeren. In China een lithiummijn naar verluidt vervuilde een nabijgelegen rivier zo erg dat het de vissen doodde die erin leefden en de yaks die het water dronken. Mijnbouw laat, ongeacht de beoogde hulpbron, over het algemeen een blijvende stempel achter op de landbron en de mensen die verantwoordelijk zijn voor de winning. In de VS de EPA schattingen dat 40% van alle Amerikaanse stroomgebieden al vervuild zijn door verschillende vormen van hardrockmijnbouw.
Dit zijn slechts enkele van de zorgwekkende uitkomsten die activisten in Nevada proberen te vermijden. Een recente rechtszaak Bij een poging om de goedkeuring van de overheid van de mijn terug te draaien, wordt beweerd dat de operatie verschillende locaties in gevaar zou brengen die als heilig worden beschouwd voor de inheemse, westerse Shoshone-bevolking. Een van die gebieden omvat een plaats genaamd Cave Spring, die de rechtszaak beschrijft als ‘een plaats van intergenerationele overdracht van culturele en spirituele kennis’. Het grootste deel van de rechtszaak beweert echter dat de mijn uiteindelijk de lokale Tiehm’s-boekweitpopulatie zou decimeren, een delicate, vijftien centimeter hoge wilde bloem met crèmekleurige en gele bloemen die alleen in dat gebied groeit. Het is momenteel vermeld als een bedreigde diersoort.
Ioneer, het in Australië gevestigde mijnbouwbedrijf dat belast is met het uitvoeren van het project, heeft gezegd dat het van plan is “krachtig verdedigenzijn goedkeuring. Wat de boekweit betreft, beweert het bedrijf dat het de nodige stappen onderneemt om ervoor te zorgen dat de activiteiten naast de fabrieken kunnen bestaan. Als alles volgens plan verloopt, is Ioneer van plan volgend jaar de grond in te slaan voor de mijn in het stuk woestijn tussen Reno en Las Vegas. Volgens die tijdlijn zou de geest in 2028 volledig operationeel moeten zijn.
In zowel Chili als Nevada hebben deze milieustressoren rechtstreeks gevolgen voor reeds achtergestelde inheemse groepen. Beiser bezocht dorpen van Atacama-mensen die in de uitlopers woonden, niet ver van de lithiummijnen. Deze dorpelingen zijn afhankelijk van nabijgelegen beken en afvoerwater uit het Andesgebergte om hun voedsel te verbouwen. De lokale bevolking vertelde de auteur naar verluidt dat het enorme waterverbruik van de mijn al betekende dat er minder beschikbaar was voor de landbouw. Deze claims komen meestal overeen met een 2019 studie van onderzoekers van de Arizona State University die ontdekten dat het bodemvocht en de vegetatie in de gebieden nabij de zoutmijnen tussen 1997 en 2017 waren afgenomen. Dat is rond dezelfde periode waarin de lithiummijnen daar in omvang verviervoudigden.
“Hier is opnieuw het bekende raadsel”, schrijft Beiser. “De verspreiding van digitale technologie en elektrische voertuigen zal er uiteindelijk van profiteren meest plaatsen, maar de zwaarste kosten van deze verschuiving worden alleen betaald door sommige mensen en sommige plaatsen.”
Kritieke delfstoffenwinning kan nog steeds minder schadelijk zijn dan gas en steenkool
Voorstanders van uitgebreide mijnbouw voor cruciale mineralen beweren dat deze aanpak, hoe extractief deze ook mag zijn, nog steeds veel smakelijker is dan een alternatieve toekomst aangedreven door vuile fossiele brandstoffen. Een eerder vrijgegeven analyse dit jaar vergeleek een vooraanstaand milieuonderzoekscentrum, het Breakthrough Institute genaamd, verschillende soorten mijnbouwactiviteiten en ontdekte dat mijnbouw in verband met wind- en zonne-energie nog steeds een veel kleinere ecologische voetafdruk had dan die welke verband houdt met steenkool of aardgas. Voor het opwekken van slechts één gigawattuur elektriciteit met steenkool is naar verluidt twintig maal de mijnbouwvoetafdruk nodig dan voor dezelfde hoeveelheid elektriciteit die wordt opgewekt door zonne- of windenergie.
Er worden ook andere, meer experimentele inspanningen overwogen om aan de stijgende vraag naar mineralen te voldoen. Beiser benadrukt verschillende startups die momenteel miljoenen investeren in controversiële: “diepzee mijnbouwwaarbij de minerale afzettingen van de zeebodem worden gesloopt op een diepte van meer dan 200 meter. Geologisch onderzoek heeft aangetoond dat deze diepzeebodems vrijwel onaangeroerd blijven en rijk zijn aan koper, nikkel, aluminium, mangaan, zink, lithium en andere metalen. Tegenstanders van deze aanpak zijn bezorgd dat het proces van het feitelijk strippen van de oceaanbodem mogelijk zou kunnen zijn aanzienlijke en onomkeerbare schade aanrichten voor de mariene diversiteit en ecosystemen. Andere ‘space mining’-startups, sommige met de financiële steun van prominente technologieleiders zoals Larry Paigeonderzoeken manieren om op een dag mineralen en metalen te winnen uit de duizenden asteroïden die tussen Mars en Jupiter cirkelen. Deze moonshot-inspanningen zijn weliswaar opvallend, maar het is onwaarschijnlijk dat ze binnenkort daadwerkelijk aan populariteit zullen winnen.
Maak je klaar voor meer mijnen op meer plaatsen
Dit alles wijst op een realiteit waarin mijnen zoals die in Nevada in de toekomst veel gebruikelijker zullen worden. Het is niet allemaal slecht nieuws. Deskundigen zijn voorzichtig optimistisch dat innovaties op het gebied van batterijtechnologie toekomstige iteraties van voertuigen veel efficiënter en minder hulpbronnenintensief kunnen maken dan de huidige generatie. Vooruitgang binnen recycling van lithium-ionbatterijen Tegelijkertijd betekent dit dat toekomstige EV’s een aanzienlijk deel van hun noodzakelijke metalen en componenten uit oudere, uitgefaseerde modellen kunnen halen. Op maatschappelijk niveau zeggen regeringsleiders in de VS en Europa dat nieuwe binnenlandse mijnbouwactiviteiten veel benodigde banen kunnen toevoegen aan wankele economieën en kunnen helpen de mondiale toeleveringsketens te diversifiëren. Toch is het bijna gegarandeerd dat een golf van nieuwe cruciale mineralen druk zal uitoefenen op het milieu en de gemeenschappen die er dichtbij wonen.
Al deze benaderingen, van nieuwe mijnen tot diepzee-opgravingen, zijn geworteld in dezelfde onderliggende veronderstelling: mensen zullen steeds meer hulpbronnen blijven consumeren. Dat hoeft niet noodzakelijk het geval te zijn. Regeringen en individuen zouden de houding kunnen veranderen ten opzichte van goedkope, overbodige consumptiegoederen. Technici en monteurs die door de wetten op het recht op reparatie worden gemachtigd, zouden de levensduur van telefoons en andere hulpbronnenintensieve elektronica kunnen verlengen in plaats van deze jaarlijks te moeten weggooien. Over het algemeen zou de meest trefzekere manier om de noodzaak van een nieuw tijdperk van winningsmijnbouw te omzeilen, simpelweg kunnen zijn om minder te gebruiken en te voorkomen dat de vraag zich überhaupt manifesteert. Helaas lijken alle borden erop te wijzen dat de trein het station heeft verlaten.
“Het handhaven van hetzelfde consumptieniveau is onmogelijk”, vertelde de Chileense wetenschapper en microbioloog Cristina Dorador aan Beiser. “We moeten de manier veranderen waarop we op aarde leven.”
